Πολλές ομάδες συμφερόντων δημιουργούν οργανωτικές δομές στις οποίες εντάσσουν τους φιλικούς προς αυτές ευρωβουλευτές. Με βάση τους κανόνες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για να αναγνωριστεί μια δομή από αυτό και να μπορεί να χρησιμοποιεί και τις αίθουσές του, πρέπει να περιλαμβάνει ευρωβουλευτές από τουλάχιστον τρεις διαφορετικές πολιτικές ομάδες. Υπάρχει συγκεκριμένο όριο για το σε πόσα intergroup μπορεί να συμμετέχει κάθε ομάδα (από 5 για τη μικρότερη μέχρι 21 για τη μεγαλύτερη) που αναθεωρείται ανάλογα με τις διακυμάνσεις των εδρών της. Το όριο αυτό μπήκε γιατί παρά την επέκταση του κτιρίου του κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, οι αίθουσες του δε θα έφταναν ποτέ για να φιλοξενήσουν έναν απεριόριστο αριθμό intergroups.
Σύμφωνα με το άρθρο 35 του κανονισμού της Eυρωβουλής: «Οι εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων μπορούν να συμμετέχουν σε διακομματικές δραστηριότητες που διοργανώνονται στον χώρο του Κοινοβουλίου, για παράδειγμα με την παρουσία τους σε συνεδριάσεις ή εκδηλώσεις της διακομματικής ομάδας, με την παροχή υποστήριξης σε αυτή, ή με τη σύμπραξή τους στην οργάνωση των εκδηλώσεών της, μόνον εάν είναι καταχωρισμένοι στο Μητρώο Διαφάνειας».
Στην κοινοβουλευτική περίοδο 2019-2024 λειτούργησαν 27 intergroups των οποίων η λίστα μπορεί να βρεθεί εδώ.
Υπάρχουν και διακομματικές ομάδες που δεν καταφέρνουν να προσελκύσουν βουλευτές από τρεις διαφορετικές ομάδες, ή που δεν καταφέρνουν να εξασφαλίσουν τη μία από τις λίγες υπογραφές που έχει δικαίωμα να δώσει κάθε πολιτική ομάδα. Συχνά σχετίζονται με συγκεκριμένους οικονομικούς κλάδους και αναπτύσσουν τη δραστηριότητά τους χρησιμοποιώντας αποκλειστικά χώρους εκτός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, χρησιμοποιώντας την επωνυμία «forum». Κλικάροντας στις παρακάτω εικόνες, μπορείτε να δείτε τρία παραδείγματα τέτοιων fora:
Το τελευταίο forum έχει δημιουργηθεί από την αυτοκινητοβιομηχανία και χρησιμοποιεί συχνά το αρχοντικό απέναντι από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που στεγάζει την αντιπροσωπεία του γερμανικού κρατιδίου της Βαυαρίας.
Η συμμαχία ΜΚΟ European Coalition for Corporate Justice συνέβαλε με τις καμπάνιες της στη δημιουργία της άτυπης διακομματικής ομάδας European Parliament Working Group on Responsible Business Conduct (RBC). H ομάδα αυτή έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στην υιοθέτηση της Οδηγίας για την εταιρική δέουσα επιμέλεια όσον αφορά τη βιωσιμότητα το 2024.
Η συγκρότηση intergroups και άλλων διακομματικών ομάδων είναι ένα τρόπος για να έχουν οι ομάδες συμφερόντων μια μόνιμη επαφή με τον πυρήνα των φιλικών προς αυτές ευρωβουλευτών πάνω στους οποίους βασίζονται για τη δουλειά τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο πυρήνας αυτός κινητοποιείται ιδιαίτερα στα δύο πρώτα χρόνια των κοινοβουλευτικών περιόδων, ώστε να επιχειρήσει το Ευρωκοινοβούλιο να βάλει νέα θέματα στην ατζέντα της ΕΕ, τα οποία τα εκάστοτε λόμπι είτε δε κατάφεραν να πείσουν την Επιτροπή να τα συμπεριλάβει, είτε δεν είχαν ποτέ την πραγματική δυνατότητα να το κάνουν. Είναι, παραδείγματος χάριν, πιο εύκολο για τις ΜΚΟ να βάζουν θέματα στην ατζέντα της ΕΕ μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, παρά μέσω της Επιτροπής. Αυτό γίνεται μέσω εκθέσεων νομοθετικής πρωτοβουλίας (ΙΝΙ reports), με τις οποίες το Κοινοβούλιο καλεί την Επιτροπή να αναλάβει νομοθετική δράση. Αν και η Επιτροπή δεν έχει θεσμική υποχρέωση να ακολουθήσει τις συστάσεις των INI reports, συχνά μπορεί να τις λάβει σοβαρά υπόψη της ή και να ενσωματώσει στοιχεία τους σε νομοθετικές προτάσεις που είχε ήδη στο πρόγραμμά της.
Ευρωβουλευτές συμμετέχουν επίσης σε άτυπα Friendship Groups με τρίτες χώρες, ανεξάρτητες και μη (Μαρόκο, Μαλδίβες, Ταιβάν, Σκωτία, Κουρδιστάν κα.). Μετά το Qatargate ανακοινώθηκε ότι θα απαγορευτούν, αλλά καθότι ποτέ δεν είχαν κάποια επίσημη νομική ή διοικητική ύπαρξη, η κατάσταση είναι μάλλον ασαφής ως προς το αν επιτρέπονται ή όχι, με διάφορους ευρωβουλευτές να επιχειρηματολογούν δημόσια ότι η τάδε η δείνα περίπτωση δεν είναι προβληματική και θα έπρεπε να επιτραπεί. Το πρακτικό αποτέλεσμα του Qatargate είναι ότι αν αυτές οι ομάδες συνεχίζουν τη λειτουργία τους, τότε σίγουρα είναι πολύ πιο διακριτικές από πριν.